کد مطلب:47153 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:24

گنجینه پرسمان » قرآن

مراد از آيه: وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا;(نمل،83) را بيان فرماييد؟

از مجموع آيه فوق، چنين استفاده ميشود كه روزي فرا خواهد رسيد كه از هر قوم و جمعيتي خداوند گروهي را محشور ميكند و آنها را براي مجازات و كيفر اعمالشان آماده ميسازد.

بسياري از بزرگان، اين آيه را اشاره به مسأله رجعت و بازگشت گروهي از بدكاران و نيكوكاران در همين دنيا و در آستانه قيامت ميدانند; زيرا اگر اشاره به خود رستاخيز و قيامت باشد، تعبير مِن كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا; از هر جمعيتي گروهي صحيح نيست; زيرا در قيامت، همه محشور ميشوند، چنان كه در آيه 47 سوره كهف ميفرمايد: وَ حَشَرْنَـَهُمْ فَلَمْ نُغَادِرْ مِنْهُمْ أَحَدًا ; ما آنها را محشور ميكنيم و احدي را ترك نخواهيم گفت.

دليل ديگري كه اشاره به مسأله رجعت بودن را تأييد ميكند، اين است كه قبل از اين آيه، سخناز نشانههاي رستاخيز در پايان اين جهان بود، در آيات آينده نيز به همين موضوع اشاره دارد، بنابراين بعيد به نظر ميرسد كه آيات قبل و بعد از حوادث پيش از رستاخيز سخن گويد، اما آيه وسط از خود رستاخيز سخن بگويد; هماهنگي آيات ايجاب ميكند كه همه دربارة حوادث قبل از قيامت باشد.

شيخ مفيد; در كتاب اختصاص نقل كرده كه امام باقر7 از ابوبصير سؤال فرمود: آيا اهل عراق رجعت را انكار ميكنند؟ ابوبصير جواب داد: بله امام فرمود: آيا قرآن را نخواندهاند كه ميفرمايد: وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا(بحارالانوار، علامه مجلسي;، ج 53، ص 40، داراحيأ التراث العربي.)

در روايت ديگر از امام صادقميخوانيم كه فرمود: اولين كسي كه به دنيا باز ميگردد، حسين بن علياست و رجعت عمومي نيست; بلكه تنها كساني كه در ايمان و يا در شرك محض و خالص باشند، باز ميگردند(بحارالانوار، همان، ص 39 / ر.ك: تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 15، ص 548، دارالكتب الاسلامية.)